نیکی ذهن انسان را از اندیشه های بد و رنج آور  پاک می کند.نیکی ذهن انسان را از اندیشه های مختلف پاک می کند و در نتیجه از رنج های مختلف می کاهد.نیکی کردن به دیگران کمک می کند که بتوانند راحت تر به ما نیکی کنند.محبت بی چشم داشت و فراوان و در عین حال آگاهانه،به انسان کمک می کند که از افکار منفی و زندگی با گذشته دور شود و بتواند از زندگی اش لذت ببرد.لذت پاک و بی آلایشی که نتیجه ی عدم وجود افکار رنج آفرین است.
مشکل اصلی این است که چگونه با کسانی که ذهنشان پر از افکار و قالب ها و بایدها و نبایدها است،عاشقانه و با اندیشه های نیک روبرو شویم؟
پاسخ این است که نیکی و محبت افکار دیگران را هم خاموش می کند.یا اینکه به افکار دیگران جهت خاصی می کند.به هر حال اگر بخواهیم بین نیکی و بدی یکی را انتخاب کنیم،بدون شک نیکی را انتخاب می کنیم.
برای راحت بودن،برای آرامش و شادی.
البته از این نکته هم نباید غافل شویم که در روابط انسانی، تلاش ما برای تغییر دیگران،ممکن است نشانه ای باشد بر این حقیقت که نمی خواهیم خودمان را تغییر و پرورش دهیم و درگیر و وابسته ی افکار و رویاهای خود و نادانی های دیگرانیم.نشانه ای بر این حقیقت که نیاز به ارتباط با دیگران،بر نیاز ما به ارتباط با درونمان،تقدم یافته است.
بدی، وابستگی و رنج و آلودگی می آورد.نیکی یعنی رها کردن،آزاد بودن ،اهمیت ندادن و آزادی ِ ذهن در   ارتباط انسانی.
ما به این خاطر نباید بدی کنیم که برای نابسامانی ها اصالتی قائل نیستیم.وقتی که اندیشه های روشن و نیک و مثبت،مبنای عملمان باشد،این انرژی مثبت به طرف مقابل منتقل خواهد شد و در نتیجه خودمان هم نتیجه ی نیکی را خواهیم دید.