این کلیپ رو چندبار دیدم و بارها و بارها و دیدم و باز هم اگر ببینم خسته نمی شم.
آنچنان آرامش، انرژی و زیبایی رو در این کلیپ جذب می کنم که واقعا وصف پذیر نیست.
جاری ساختن امید، زندگی و ایمان به بودن رو توی این کلیپ احساس می کنم.
اینکه چقدر کوشش می کنن تا دنیای یکی رو شاد کنن. این که چقدر دیگری برای اونها ارزشمند هست. اینکه گاهی یادمون باشه تو همه جای دنیا آدمها نیاز به دیده شدن دارن.
برام زیباست که مردی با این احساسات ظریف توی دنبا وجود داره و خدا می دونه چقدر تو زندگی اش احساس نیازهایی داره که این صحنه  و انرژی اون بیشتر از تصورش بوده و بلافاصله و قبل از هر حرفی، اشک می ریزه.
اینکه وقتی داورها و تماشاچی این ظرافت رو توی اون می بینن، اون رو به منزله ضعف اش نمی دونن و از همین نقطه بهش حمله نمی کنن.
مادری که کنار این مرد هست و از پیشرفت پسراش اینچنین ذوق می کنه.
شاید این فیلم کنار خیلی از کلیپ های دیگه چیز خاص تر و حرفه ای تر نداشته باشه، اما من اون رو فقط به خاطر احساس خاصی که بهم داد، برای نمایش گذاشتم توی سایتم. ( اگر خواستید می تونید ببینیدش )

[jwplayer mediaid=”1503″]