چند وقتی بود که صدا و سیمای ایران آقایی رو معرفی می کرد که هرجایی دوربین بود زودی جلوی اون می پرید و دلش می خواست که توی تمام مراسم ها چه تظاهرات، چه عزاداری،چه جشن و چه معرفی نامه و چه مجلسی و غیر مجلسی، چه پای صحبت آقای قرائتی و چه پای جلسات استاد قمشه ای و چه پای افتتاحیه و کلنگ زنی جایی و خلاصه هر جایی که فکرش رو کنید بیاد و خودش رو جلوی دوربین بندازه.
ایشون کاری نداشت که کی می بینه فقط دوست داشت حتمن حتمن خانومشون ایشون رو ببینن.
خوبیه داستان این هست که خیلی ها هم که به این موضوع دقت نداشتن یهو دیدن که برنامه ۲۰:۳۰ تلویزیون و شبکه های اجتماعی و سایت های خبری و غیره ایشون رو برجسته ( إBold ) کردن و همه و همه تا بعضی از ایرانی های خارج از ایران هم ایشون رو شناختن.
من فکر می کردم که این حسی که ایشون به دوربین داره یه بیماری ساده است برای جلب توجه بیشتر و می تونه توی هر آدمی باشه حتی خود من. موضوع این هست که حق با من بود البته نه اینکه این داستان رو توی خودم به صورت واقعی ببینم اما توی تلویزیون یکی رو دیدم که همه جا هست و کافیه یه مراسم افتتاحیه توی کره ماه و مریخ باشه، قطعا اونجاست.
یعنی یه چیزی میگم و یه چیزی می خونید ها. طوری توی تلویزیون می گرده و توی تمام برنامه ها هست که گمانم رئیس جمهوری اینقدر ازش تصویر توی آرشیو صدا و سیما نیست و حدس می زنم که شاید گام برداشته برای تیم ملی ریاست ایران و رئیس جمهور شدن.
مراسم افتتاحیه المپیک هست، مراسم خاک سپاری ننه جون فلانی هست، مراسم عزاداری، تظاهرات، شادی و مولودی و استقبال از تیم ملی فوتبال و بیعت دولت با آرمان امام خمینی، بررسی و آنالیز حضور داعش در منطقه، تودیع ریاست بانک مرکزی، استعفاء فلان مدیر و … خلاصه گمان می کنم چند وقت دیگه زمان تحویل سال نو هم بعد از رهبری و ریاست جمهوری ایشون بیاد پیام تبریک بده.
آقای عبدالعلی علی‌عسگری ششمین رئیس سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی رو خدمتتون معرفی می کنم.
آقای دوربینی قبلی می خواست همسرشون ایشون رو ببینن و بقیه مهم نبودن اما پروژه تبلیغی و چهره سازی ایشون فکر می کنم قوی تر عمل کنه / بنده هم در نقش ۲۰:۳۰ ایشون رو به شما معرفی می کنم و به نظر بنده آقای دوربینی واقعی ایشون هستن.