ببار اي باران ببار
ببار اي باران ببار
ببار ببار كه از دل من مي باري
تو هم مانند من بي دليل در بهار مي باري
تو مانند من از خزانت ماه ها گذشت و بعد مي باري
آري خزان در لحظه ها نمي بارد
آري خزان در لحظه ها نمي بارد
مي بارد هر دم كه آغوش خود را بي نگاه مي بيند
ببار آرام جانم ببار
گويي كه خود مي بارم ببار
ببار كه غم در دل بيداد مي كند
ببار كه نگاه ابر درونت را پاره مي كند
ببار كه خون جگر رسواي عالمت مي كند
ببار تا اين عقده بي صدايي با رعدهايت جولان كند
ببار تا خاك پاي مريدان به اشكهايت صدايي كنند
ببار اي باران ببار
ببار كه در اوج آسمان بيداري
ببار كه بيداران را شب و روز تو ياري
ببار كه از باريدنت ببارد اين دل
ببار كه از باريدنت جان به جانان تقديم كنم
ببار تا ببارم اي باران

“علی حسینی”