آری این  منم . تنها در کوچه های دلتنگی قدم می زنم با خود سخن می گویم ..
در ذهنم رویایی را تصور می کنم که اینک کابوس است ..
در قلبم عشقی را احساس می کنم که اینک کینه است..
از او می پرسم چرا؟
گویی جوابم در بیداریست .. بیداری برایم مرگ است . . مرگ برایم جاودانی..
آرام در رویای بیداری می گریم .. کسی نمیبیند این شکسته دل را..
آری این منم .. همان تاریکی .. همان شب .. همان بی قراری..
همان زمستان سرد و یخبندان .. همان کابوس رویا .. همان گمگشته ی تنها..
چشمانم تیره می بیند .. آهی می کشم و می گویم عاقبت چه خواهد شد؟