خدای مهربانم !
تو را می خوانم …
صدایت می کنم …
همیشه ….. همیشه … ! ..
تنها تویی که نیازم را می دانی …
باز هم تنها تویی که می دانی …… تنها تکیه گاه زمین و آسمانم تویی !
اما این بار خدای مهربانم … به شکلی دیگر تو را می خوانم !
این بار سکوت می کنم …
در برابر هر چه هست و هر چه نیست !
و با صبری ژرف تر از همیشه که تمام وجودم را فرا گرفته منتظر می مانم !
می دانی که این صبر گویای چیست ؟! …
بگویم ؟! … یا می دانی ؟! …
این صبر ژرف …
گویای تمنایی ست از نهایت وجودم ! …
گویای خواهشی ست که تو آن را می دانی ! …
خدای خوبم ! …
از تو پاسخی می خواهم به زیبایی مهری که همیشه به من داشته ای !